HETPALEIS - De Gehoornden

Op 30 november trokken mijn eega en ik naar HETPALEIS om er de herneming van het stuk "De gehoornden" te gaan bekijken. Het was een koude en winderige zondagavond en de mist die onze beide hoofden reeds de gehele dag had vertroebeld, was nog maar net weggetrokken. Wij worden al een dag ouder, ziet u, en mensen uit onze demografische cirkel maken niet meer wekelijks de wildste feesten mee. De gemoedstoestand waarin we ons bevonden, bleek gelukkig overeen te stemmen met de kale en trieste ruimte waarin de tragikomische opvoering zich voltrok.

Eveline Coussens van De Morgen (2012) omschrijft dat decor in haar recensie van het stuk als "een jarenzeventigtableau van neonverlichting en archiefkasten". Ook de mistroostige bruine tapis-plain krijgt in haar recensie een eervolle vermelding. Visueel zit de vertoning volgens haar dus wel snor, een mening die ik graag met haar deel. Het is overigens niet alleen het decor dat onmiddellijk mijn aandacht trekt. Ook het sobere, naar het marginale neigende kostuumontwerp van Judith Van Herck tekent een gemoedelijke grijns op mijn lippen.
 

Het visuele kan ook in Knack Focus op veel bijval rekenen. Maar daar staat tegenover dat critica Els Van Steenberghe (2012) het spel van hoofdrolspeler Rik Verheye (Bruno, die gemakkelijk negentig percent van de tekst op zich neemt) minder overtuigend vindt. Ze verwoordt het als volgt: "Bruno evolueert van knuffelbeer tot woeste stier. Verheye krijgt te weinig woorden en tijd om die kentering te spelen. Daar komt nog bij dat hij in het vuur van zijn spel soms onverstaanbaar wordt." Ik kan haar best volgen wanneer ze het heeft over die vermeende onverstaanbaarheid, maar ik vind wel dat Verheye de waanzin die zijn personage treft best stevig heeft neergezet. De teneur in beide recensies is dezelfde: visueel sterk, maar het verhaal (en dan vooral het einde) valt tegen. Dat kan misschien zo zijn voor iemand die theaterwetenschappen heeft gestudeerd, maar wie geeft daar nog om? Ik heb me een avond rot geamuseerd.

 

 

Coussens, E. (2012, December 6). Wat een ellende. De Morgen , p. 33.
Steenberghe, E. V. (2012, November 28). Als een geknipte duif. Knack Focus , p. 48.